Ντράζεν Πέτροβιτς.Ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών 22/10/1964-7/6/1993

Έχουν περάσει 24 χρόνια, αλλά ακόμη ο νους δεν το χωρά. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς λίγο αφού είχε δείξει την αξία του στο ΝΒΑ και πριν επιστρέψει στην Ευρώπη για τον Παναθηναϊκό, έχανε τη ζωή του..

Λένε πως στα μεγάλα γεγονότα της ζωής θυμάσαι πού ακριβώς βρισκόσουν και τι ακριβώς έκανες όταν έφτασαν τα μαντάτα στα αυτιά σου. Στην κατηγορία αυτή ανήκει, για όσους τον έζησαν στην ακμή του, ο θάνατος του Ντράζεν Πέτροβιτς. Ήταν σαν σήμερα, πριν από 24 ολόκληρα χρόνια, αλλά με ένα μόνιμο «γιατί;» να παραμένει στα χείλη.
Τον αποκάλεσαν γιο του διαβόλου, αλλά μάλλον ο Θεός τον ήθελε δίπλα του να τον διασκεδάζει παίζοντας μπάσκετ και γι’ αυτό τον πήρε τόσο σύντομα από τα εγκόσμια. Και δεν του επέτρεψε, μετά τη μεγάλη του καριέρα ΚΑΙ στο ΝΒΑ, να επιστρέψει στην Ευρώπη για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού με τον οποίο είχε συμφωνήσει (ο Παύλος Γιαννακόπουλος φέρεται να του είχε στείλει τριετές συμβόλαιο και εκείνος έπρεπε απλώς να συμπληρώσει το ποσό), πριν τον χάσει το μπάσκετ.

Στις 7 Ιουνίου του 1993, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 29 του χρόνια, στο ζενίθ της καριέρας του και βρισκόμενος προ των πυλών του «τριφυλλιού», άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα σωρό από λαμαρίνες σε αυτοκινητόδρομο της Βαυαρίας. Η είδησή του προκάλεσε «σοκ» στην παγκόσμια αθλητική-και όχι μόνο-κοινότητα. Κι αυτό γιατί δεν χάθηκε απλώς ένας πολύ καλός παίκτης, αλλά ίσως ο καλύτερος Ευρωπαίος καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών.

Γεννημένος στις 24 Οκτωβρίου του 1964 στο Σίμπενικ της Κροατίας, ασχολήθηκε με το μπάσκετ ακολουθώντας το παράδειγμα του μεγαλύτερου αδερφού του και μετέπειτα παίκτη και προπονητή, Αλεξάνταρ. Μέχρι τα 15 του κατάφερε να γίνει μέλος της ανδρικής ομάδας της γενέτειράς του φτάνοντας μαζί της δύο φορές στον τελικό του Κυπέλλου Κόρατς, όπου όμως γνώρισε ισάριθμες ήττες από τη Λιμόζ. Το 1983 με δύο βολές οδήγησε την ομάδα του σε νίκη τίτλου επί της Μπόσνα, αλλά η ομοσπονδία της χώρας με δικαιολογία διαιτητικά λάθη αφαίρεσε τον τίτλο. Ο εγωισμός του Ντράζεν πληγώθηκε, αλλά ο ίδιος ατσαλώθηκε με πείσμα για να φτάσει στην κορυφή…

Μετά από ένα χρόνο στο στρατό, ο Ντράζεν Πέτροβιτς ακολούθησε ξανά τον αδερφό του στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ. Αμέσως έγινε ο ηγέτης της, κατακτώντας το νταμπλ στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και το Κύπελλο Πρωταθλητριών σημειώνοντας 36 πόντους στον τελικό απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η Τσιμπόνα παρέμεινε στην κορυφή της Ευρώπης και το 1986 κατακτώντας παράλληλα το Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας με τον Ντράζεν να παίρνει ρεβάνς από την Μπόσνα σημειώνοντας 46 πόντους στον τελικό. Το 1987 ακολούθησε ένας ακόμη ευρωπαϊκός τίτλος, το Κύπελλο Κυπελλούχων, καθώς και το εγχώριο Κύπελλο το 1988.

Η Τσιμπόνα ήταν πλέον μικρή για να χωρέσει το ταλέντο και τις φιλοδοξίες του Ντράζεν Πέτροβιτς. Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς τον επέλεξαν στο Νο 60 των ντραφτ του 1986, αλλά περίμεναν να «μεστώσει». Το καλοκαίρι του 1988 είπε το «ναι» στα εκατομμύρια της Ρεάλ Μαδρίτης, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ισπανίας και του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Το τελευταίο τρόπαιο ήρθε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου ο «Μότσαρτ» έδωσε την καλύτερη παράσταση στην καριέρα του με 62 πόντους απέναντι στην Καζέρτα.

Αποδεικνύοντας την αξία του μετά το… χωριό (Τσιμπόνα) και στην πόλη (Ρεάλ), η επόμενη πρόκληση ήταν το ΝΒΑ. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς κλήθηκε να αποδείξει ότι έχει θέση μεταξύ των κορυφαίων και τα κατάφερε… Κάθε αρχή και δύσκολη όμως, γι’αυτό και στην παρθενική του σεζόν είχε 12 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα, ενώ στη δεύτερη μόλις 7. Στα μέσα της σεζόν 1990/91 μετακόμισε με ανταλλαγή στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, όπου και απέδειξε επιτέλους την αξία του. Ο αποκαλούμενος «Πέτρο» από τους Αμερικανούς άρχισε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του φτάνοντας στη δεύτερη χρονιά του στην ομάδα τους 20,6 πόντους σε 37 λεπτά ανά αγώνα και οδηγώντας τους Νετς στα play-offs. Η επόμενη περίοδος (1992/93) ήταν ακόμη καλύτερη με 22,3 πόντους ανά αγώνα και την εκλογή του στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος. Ο Πέτροβιτς είχε κατακτήσει άλλη μία κορυφή στην καριέρα του και ετοιμαζόταν για την επιστροφή στην Ευρώπη.



Πέραν όλων των άλλων, ήταν μόνιμος υπηρέτης των εθνικών ομάδων, από τις «μικρές» ομάδες της Γιουγκοσλαβίας μέχρι το συγκρότημα της Κροατίας μετά τη διάσπαση ερχόμενος μάλιστα σε ρήξη με «αδερφούς» του, όπως ο Βλάντε Ντίβατς. Μεταξύ άλλων κατέκτησε με τους «πλάβι» το Ευρωμπάσκετ του 1989 στον τελικό απέναντι στην Ελλάδα, το Μουντομπάσκετ του 1990 και το αργυρό μετάλλιο στη Σεούλ το 1988, ενώ τέσσερα χρόνια μετά ήταν ο ηγέτης της Κροατίας που ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου πίσω από την πρώτη και αυθεντική Dream Team.

Στα 29 του χρόνια είχε κατακτήσει σχεδόν τα πάντα και το μέλλον προδιαγραφόταν ακόμη πιο λαμπρό για τον Ντράζεν Πέτροβιτς, αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Μετά τη συμμετοχή του στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 1993 με την Κροατία, επέλεξε να μην πάρει το αεροπλάνο για το Ζάγκρεμπ, αλλά να συναντήσει τη φίλη του και να επιστρέψει οδικώς. Ο θρύλος λέει πως στους συμπαίκτες του, που του έλεγαν πως θα ταλαιπωρηθεί στο δρόμο, έλεγε «You fly, you die», θεωρώντας πολύ πιο ασφαλές μέσο μετακίνησης το αυτοκίνητο. Πού να’ ξερε…

Η είδηση του θανάτου του έπεσε σαν κεραυνός σε όλο τον κόσμο. Τα νέα ταξίδευσαν σε όλο τον κόσμο, καθώς η φήμη του είχε ξεπεράσει προ πολλού τα σύνορα. Η πατρίδα του βυθίστηκε στο θλίψη και τη μέρα της κηδείας του το Ζάγκρεμπ ή μάλλον όλη η Κροατία έκλαψε. Οι λυγμοί στους οποίους ξέσπασαν «γίγαντες» όπως ο επιστήθιος φίλος του Στόγιαν Βράνκοβιτς συνοδεύοντάς τον στην τελευταία του κατοικία απλώς αποτύπωσαν με τον πλέον γλαφυρό τρόπο το αίσθημα της απώλειας ενός «μεγάλου».

Η μνήμη του τιμήθηκε δεόντως, με την Τσιμπόνα να χαρίζει το όνομά του στο γήπεδό της και να φιλοτεχνεί ένα άγαλμα-μνημείο έξω από αυτό, την πόλη του Ζάγκρεμπ να «βαφτίζει» μία πλατεία Ντράζεν Πέτροβιτς και να δημιουργεί το μνημείο του στην κροατική πρωτεύουσα, αλλά και τους Νετς να αποσύρουν τη φανέλα με το νούμερο «3».

Ο επιστήθιος φίλος και συνοδοιπόρος του, Βλάντε Ντίβατς, δεν πρόλαβε να συμφιλιωθεί ποτέ μαζί του για τον εμφύλιο που τους δίχασε. Το έκανε, έστω και μετά θάνατον...

Για ποιο θάνατο όμως μιλάμε. Ο «Μότσαρτ» του μπάσκετ θα μείνει για πάντα ζωντανός στις μνήμες όσων είχαν την ευλογία να τον παρακολουθήσουν να μαγεύει τα πλήθη με την μπασκετική μπαγκέτα του. Πραγματικά αθάνατος..

πηγη 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: