Πόσο απέχουν τα Γάδαρα; - Οι σύγχρονοι Γαδαρηνοί

1.Πόσο απέχουν τα Γάδαρα;

π. Γ.Θ.

"Καὶ ἰδόντες αὐτὸν, παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν".

Κύριε, δε σε θέλουμε στην κοινωνία μας, στο σπίτι μας, στη ζωή μας.

Έχουμε το πρόγραμμά μας, τα σχέδιά μας, τα όνειρά μας.

Ζητάμε μια ζωή εφήμερη, με ικανοποίηση των αισθήσεων, ενώ Εσύ μας ζητάς να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και δια του Σταυρού να γευθούμε την αιώνια σχέση μαζί Σου.

Ταυτίζουμε τη χαρά με την απόλαυση και την ηδονή της κατανάλωσης και του υλικού πλουτισμού, ενώ Εσύ μας προσφέρεις το πικρό ποτήρι των θλίψεων.

Πρώτα πια δεν έχουμε Εσένα. Ίσως στο στόμα μας να προφέρουμε δειλά το όνομά σου, όμως στην καρδιά και στις επιλογές μας έχουμε άλλους "θεούς" που προστρέχουμε σε κάθε δυσκολία της ζωής μας.

Λατρεύουμε το χρήμα, την εξουσία, την επιστήμη, την τεχνολογία,, την ώρα που Εσύ μας ζητάς να θυσιάσουμε στην καρδιά μας κάθε τι που εξοβελίζει τη δική Σου παρουσία και γίνεται ο "θεός" στον οποίο ακουμπάμε τις ελπίδες μας.

Νοιώθουμε πως μας βασανίζεις και μας υποδουλώνεις. Σε φοβόμαστε.

Θέλουμε την να ζήσουμε την εφήμερη ζωή μας με τον επίγειο άρτο και όχι τον επουράνιο.

Θέλουμε να τελειώσουμε τον Πύργο της Βαβέλ που ξεκίνησαν κάποτε οι πρόγονοί μας.

Θέλουμε να γίνεται το δικό μας θέλημα και όχι το δικό Σου.

Γι' αυτό άσε μας να βόσκουμε τους χοίρους μας, να διαλέγουμε σε ποιον θα υποδουλωνόμαστε και ποιος θα μας κατεξουσιάζει.

Άλλωστε, πόσο απέχουν τα Γάδαρα από τη ζωή μας; Μια ανάσα εγωισμός, μια καρδιά αποκομμένη από Σένα!

π.Γ.Θ.

2.Οι σύγχρονοι Γαδαρηνοί

Στα Γάδαρα μας μεταφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, για να παρακολουθήσουμε ένα συγκλονιστικό γεγονός, το οποίο σημειώνεται έξω από την πόλη, κοντά στο κοιμητήριο. Ο Κύριός μας, έχοντας μαζί του τους μαθητές, ύστερα από σκληρή δοκιμασία που πέρασαν στην θάλασσα με το πλοιάριό τους, ανεβαίνουν και ανηφορίζουν προς την περιοχή των Γαδαρηνών. Αλλά ενώ πλησίαζαν στην πόλη, εκεί ακριβώς μπροστά στο κοιμητήριο, συναντούν έναν άνθρωπο. Ταλαίπωρο άνθρωπο. Είναι γυμνός, αχτένιστος και αγριωπός. Είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος δαιμονισμένος. Σπίτι του ήταν τα μνήματα, κι ανάμεσα στους νεκρούς ζούσε κι αυτός, περιφέροντας το πληγωμένο από τις αλυσίδες σώμα του, με τις οποίες τον έδεναν συχνά.

Όταν ο Χριστός πλησίασε, τότε ο δαιμονιζόμενος προσέπεσε στα πόδια του και με δυνατή φωνή του είπε: «τι εμοί και συ Ιησού υιέ του Θεού του υψίστου; Δέομαί σου, μη με βασανίσης». Μίλησε έτσι το δαιμόνιο διά στόματος του δυστυχισμένου αυτού ανθρώπου, διότι ο Χριστός το διέταξε να βγει, επειδή από πολλά χρόνια τον ταλαιπωρούσε. Βλέπετε, αδελφοί μου, και τα δαιμόνια πιστεύουν στον Χριστό και στην δύναμη του Χριστού και γνωρίζουν ότι μπορεί να καταργήσει το κράτος και την κυριαρχία τους. Γι’ αυτό και τον παρακαλούν να μην τα ρίξει στην άβυσσο, αλλά να επιτρέψει, αφού εξέλθουν από τον δαιμονισμένο άνθρωπο, να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. Και ο Κύριος ερωτά να μάθει ποιο είναι το όνομα του δαιμονίου. Και εκείνα απαντούν, «λεγεών». Δηλαδή, ένα ολόκληρο σύνταγμα δαιμόνων κατοικούσε στην καρδιά του δαιμονισμένου. Ο Κύριος επέτρεψε στα δαιμόνια, βγαίνοντας από τον άνθρωπο, να μπουν στους χοίρους. Και τότε η αγέλη των χοίρων, όρμισε στον κρημνό και πνίγηκε στην λίμνη. Έτσι, μ’ έναν και μόνο λόγο Του ο Κύριος ελευθερώνει τον δαιμονισμένο, και εκείνος ήρεμος πλέον, γαλήνιος και νηφάλιος, γονατιστός μπροστά στον Χριστό Τον ευχαριστούσε.

 Οι αντιδράσεις των Γαδαρηνών

Οι βοσκοί όμως μετέφεραν την είδηση στην πόλη των Γαδαρηνών και όλοι έτρεξαν, ανήσυχοι προς τα εκεί. Πλησίασαν τον Χριστό και είδαν τον δαιμονισμένο να κάθεται σωφρονισμένος και ιματισμένος στα πόδια του Χριστού. Μα αυτοί, αντί να τον ευχαριστήσουν και αντί να χαρούν, τι κάνουν; Του απευθύνουν μία έκκληση. Σε παρακαλούμε, Χριστέ, μην έλθεις στην πόλη μας, δεν σε θέλουμε. Και ο Κύριος, σεβόμενος την ελευθερία του ανθρώπου, έφυγε. Δεν εισήλθε στην πόλη των Γαδαρηνών. Πήρε το επιτελείο του και έφυγε, για να μας διδάξει και εμάς ότι πρέπει να σεβόμαστε την ελευθερία του ανθρώπου. Ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταδυναστεύει τον συνάνθρωπό του. Να βασανίζει τον συνάνθρωπό του, να αφαιρεί την ελευθερία του ανθρώπου. Και η παράκληση αυτή, το «δεν σε θέλουμε, Χριστέ», ακούγεται και στις ημέρες μας και ας καταδικάζουμε τους Γαδαρηνούς. Πολλές φορές και εμείς λέμε: Χριστέ δεν σε θέλουμε στην ζωή μας. Εκείνοι δεν ήθελαν τον Χριστό, γιατί φοβούνταν ότι θα θιγούν τα συμφέροντά τους. Δεν μπορούσαν να ανεχθούν την ζημία που έπαθαν. Γιατί είχαν παράνομο εμπόριο και δεν επιτρέπονταν σ’ αυτούς να εκτρέφουν κοπάδια από χοίρους. Αλλά χάριν του κέρδους, παρανομούσαν, παραβίαζαν τον νόμο. Γι’ αυτό είπαν: «Χριστέ, δεν σε θέλουμε στην πόλη μας».

Συνέχεια κειμένου ΕΔΩ

Πηγη 1 aktines.blogspot.gr

Πηγη 2 orthodoxia.online

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ FACEBOOK ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΔΩ(ΚΛΙΚ)