Ρωμανός Δ’ Διογένης (4 Αυγούστου 1072)

newspull Ενεργοποιήστε τις ειδοποιήσεις μας

Ευαγγελία Κ. Λάππα

17 ετών 

24 Ιουλίου 2022

Ο Ρωμανός Διογένης γεννήθηκε το 1023 και καταγόταν από επιφανή οικογένεια στρατιωτικών της Καισάρειας στην Καππαδοκία. Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος Διογένης[1] και η μητέρα του ήταν ανιψιά του αυτοκράτορος Ρωμανού Γ’ του Αργυρού[2]. Το 1064, ως Δούκας της Σαρδικής (Σόφια) [3], απέκρουσε τις επιδρομές των Πετσενέγων[4], απωθώντας τους πέρα από τον Ίστρο (Δούναβη) ενώ τιμήθηκε με τον τίτλο του Βεστάρχη[5]. Συνωμότησε για να απομακρύνει από την εξουσία τους αριστοκράτες του παλατιού, που τους θεωρούσε υπεύθυνους για τη δραματική κατάσταση, στην οποία βρισκόταν η Ρωμανία. Όμως προδόθηκε και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στη Σύγκλητο να δικασθεί. Τελικά υπό το φόβο της λαϊκής εξέγερσης αν καταδικαζόταν, ο Ρωμανός Διογένης αθωώθηκε. Αργότερα νυμφεύθηκε την αυτοκράτορα Ευδοκία[6] και έγινε συναυτοκράτορας. Ήταν 1η Ιανουαρίου 1067 όταν ο Ρωμανός  ανακηρύχθηκες αυτοκράτορας της Ρωμανίας. Αμέσως άρχισε το έργο της ανόρθωσής της. Το μεγαλύτερο βάρος το έδωσε στην αναδιοργάνωση του στρατού.

(Φωτο-Πηγή: https://www.istorikathemata.com/2012/08/battle-of-matzikert.html)

 Η πίεση για τις αναγκαίες αλλά ταυτόχρονα γρήγορες αλλαγές ήταν μεγάλη. Κάτω όμως από την πίεση αυτή, διέπραξε ένα ολέθριο σφάλμα. Διατήρησε στο παλάτι τον Καίσαρα Ιωάννη Δούκα[7] και τον Μιχαήλ Ψελλό[8], οι οποίοι συνεχώς τον υπονόμευαν και τον αποκαλούσαν μεταξύ τους «σφετεριστή» [9]. Βεβαίως απέφευγαν να εκφράσουν ανοιχτά την εχθρότητά τους.

Εν τω μεταξύ ο Ρωμανός ετοίμασε πρεσβευτές και συνομίλησε με επίσημα πρόσωπα και στρατιωτικούς με σκοπό την οργάνωση ενός μετώπου εναντίον των Τούρκων. Συνέλεξε νέους στρατιώτες με τους στρατιωτικούς καταλόγους που είχε ετοιμάσει. Για τη συμπλήρωση των ταγμάτων του, ενθάρρυνε το στρατό με τη διανομή δώρων και αξιωμάτων και οργάνωσε τούς λόχους του, με την τοποθέτηση ικανών λοχαγών σε καίριες θέσεις και με την προσθήκη στρατευμάτων, προερχόμενων από την Δύση. Έτσι κατόρθωσε να κάνει τον στρατό αξιόμαχο. Χάρη στο πνεύμα και την αισιοδοξία του, οι στρατιώτες έμαθαν να δραστηριοποιούνται, οι επαρχίες του κράτους να ελπίζουν και οι εχθροί να φοβούνται. Υπό αυτές τις συνθήκες ο Ρωμανός Δ’ Διογένης προσπάθησε με δύο εκστρατείες το 1068 και το 1069 να σταματήσει την τουρκική προέλαση, χωρίς όμως σπουδαία αποτελέσματα. Η αποτυχία του Ρωμανού να πατάξει αποφασιστικά τους Σελτζούκους[10] έδωσε την ευκαιρία στην οικογένεια των Δουκών να αρχίσει να συνωμοτεί ανοικτά εναντίον του. 

Οι Σελτζούκοι του Αλπ Αρσλάν[11] ξεκίνησαν την πολιορκία της πρωτεύουσας των Αράβων, το Χαλέπι. Εκμεταλλευόμενος αυτή τη κατάσταση, ο Ρωμανός μπορούσε τώρα να εκστρατεύσει μέχρι την Αρμενία με σκοπό την ανακατάληψη των συνοριακών οχυρών που είχαν καταλάβει οι Τούρκοι. Όταν ο Διογένης κατέλαβε το Μαντζικέρτ, ο σουλτάνος βρισκόταν στη Μοσούλη και θορυβημένος από αυτή τη κίνηση προχώρησε βιαστικά προς τα εκεί παίρνοντας μαζί του 14.000 ιππείς Τούρκους και Κούρδους. Έτσι οι δύο στρατιές βρέθηκαν αντιμέτωπες με τα φλάμουλα ν’ ανεμίζουν και τις οπλές των αλόγων να σηκώνουν σύννεφα σκόνης. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την εχθρική παράταξη, οι τούβες, με εντολή του Ρωμανού, σάλπισαν την έφοδο. Οι τουρμάρχες, οι δρουγγάριοι και ο Αυτοκράτορας κραύγασαν την παραδοσιακή ιαχή της μάχης, «Ο Χριστός νικά». Το αποτέλεσμα της πρώτης σύγκρουσης δεν θα εξέπλητταν κανέναν καθώς οι Τούρκοι υποχώρησαν έντρομοι, για να αποφύγουν την σφαγή.

Πριν την ημέρα της μεγάλης μάχης, στις 26 Αυγούστου του 1071 μ.Χ, στο Μαντζικέρτ, ο Ρωμανός χάνει τρεις από τους καλύτερους στρατηγούς του και περισσότερο από το μισό στράτευμα, εξαιτίας του Ιωσήφ Τραχωνειάτη[12] που τον πρόδωσε. Παρόλα αυτά, αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο και παρέταξε την στρατιά του. Ενώ είχε φτάσει η ώρα τής μάχης, κατέφθασε στις γραμμές των Ελλήνων η πρεσβεία του σουλτάνου με προτάσεις για ειρήνη, τις οποίες όμως ο Ρωμανός απέρριψε και ετοιμάστηκε για μάχη. Το μεσημέρι επιτέθηκε με την αυτοκρατορική στρατιά εναντίον του εχθρικού στρατεύματος, σκορπίζοντας τον θάνατο στους εχθρούς πού υποχωρούσαν πανικόβλητοι. Για να μην παρασυρθεί όμως σε παγίδα, ο Έλληνας Αυτοκράτορας σταμάτησε την καταδίωξη και η εμπροσθοφυλακή άρχισε να επιστρέφει προς τα μετόπισθεν. Τότε συνέβη η χειρότερη προδοσία στα χρόνια του Ελληνισμού: Ο Ανδρόνικος Δούκας[13] και η εχθρική προς τον Ρωμανό πολιτική αριστοκρατία, που είχαν τοποθετηθεί στην οπισθοφυλακή, άρχισαν να διαδίδουν ότι η εμπροσθοφυλακή δήθεν οπισθοχωρούσε και κάλπασαν προς το στρατόπεδο, πανικοβάλλοντας ολόκληρη την οπισθοφυλακή και τις εφεδρείες. Ο Άλπ Αρσλάν από το παρατηρητήριο του έκπληκτος είδε την Ελληνική στρατιά να αυτοδιαλύεται και να τρέπεται σε άτακτη φυγή, ενώ τον αυτοκράτορα να απομονώνεται από το κυρίως στράτευμα. Επακολούθησε άνιση μάχη η οποία κατέληξε σε γενική σφαγή των πιο γενναίων και πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, ο οποίος χτυπημένος από βέλος συνέχισε να μάχεται γενναία μέχρι που πιάστηκε αιχμάλωτος. 

(Φώτο-Πηγή: https://www.istorikathemata.com/2012/08/battle-of-matzikert.html)

 

Ο Αλπ Αρσλάν συμπεριφέρθηκε με ευγένεια στον αιχμάλωτο Αυτοκράτορα διαθέτοντας του και σκηνή. Εν τω μεταξύ η είδηση της ήττας στο Μαντζικέρτ διαδόθηκε στη Κωνσταντινούπολη ενώ οι φήμες για τη τύχη του αυτοκράτορα ήταν αρχικά συγκεχυμένες. Τελικά μαθεύτηκε ότι ο Ρωμανός ζούσε και είχε συνάψει ευνοϊκή συνθήκη με τους Τούρκους. Ο Ψελλός και ο Ιωάννης Δούκας, στις 24 Οκτωβρίου 1071, εκθρόνισαν το Ρωμανό, έκλεισαν την Ευδοκία σε μοναστήρι και ενθρόνισαν το γιό της, το Μιχαήλ Ζ’ Δούκα, ο οποίος ήταν ακόμη έφηβος και χειραγωγήσιμος από αυτούς. Ο Ρωμανός, μόλις έμαθε τη καθαίρεσή του, μετά από παρότρυνση των φίλων του, αποφάσισε να κινηθεί με τα στρατεύματά του προς τη Κωνσταντινούπολη για την ανάκτηση του χαμένου του θρόνου και την τιμωρία των προδοτών.

Η γνωστοποίηση όμως αυτής της απόφασης του Ρωμανού στο Ψελλό και τον Ιωάννη Δούκα, τους δόθηκε η αφορμή να τον καταδιώξουν[14]. Έτσι στην Κωνσταντινούπολη δημιουργήθηκε στρατιωτικό σώμα με επικεφαλής τον Ανδρόνικο Δούκα και επίκουρους Φράγκους μισθοφόρους ενώ παράλληλα απέστειλαν διάταγμα σε όλους τους διοικητές των θεμάτων της Μικράς Ασίας για να συλλάβουν το Ρωμανό[15]. Τα κυβερνητικά στρατεύματα νίκησαν τα στρατεύματα του Ρωμανού και ξέσπασαν το μίσος τους απέναντί του, τυφλώνοντας τον Θεόδωρο Αλυάτη[16] και τον Αρμένιο δούκα της Αντιοχείας Χατατούριο[17], που είχαν συμμαχήσει μαζί του[18]. Τελικά, τον συνέλαβαν στα Άδανα την άνοιξη του 1072. Ο Ρωμανός συμφώνησε με τον Ανδρόνικο Δούκα ότι θα παραιτηθεί επίσημα από τη βασιλική αρχή και θα γίνει μοναχός. Κατά την πορεία του προς την Κωνσταντινούπολη, πέρασε από όλες τις πόλεις και τα χωριά φορώντας μοναχικό ράσο πάνω σε ένα ευτελές υποζύγιο. Φαίνεται ότι του έβαζαν δηλητήριο στο φαγητό του και γι’ αυτό με μεγάλη δυσκολία έφτασε στο Κοτυάειον[19], όπου γνωστοποιήθηκε η ολέθρια διαταγή να τυφλωθεί ο Διογένης παρά τις ένορκες διαβεβαιώσεις που του είχαν δώσει. Μα δε βρέθηκε Έλληνας ούτε καν Φράγκος για να τον τυφλώσει αλλά προθυμοποιήθηκε να το πραγματοποιήσει ένας Εβραίος γυρολόγος. Ο Ψελλός στην χρονογραφία του ξεδιάντροπα δικαιολογεί αυτή την απόφαση αναφέροντας ότι ήταν επιβεβλημένη για την αποτροπή ενός νέου εμφυλίου[20]. Έξι φορές ο Εβραίος δήμιος βύθισε την πυρωμένη βέργα στα μάτια του Ρωμανού, καθώς εκείνος ούρλιαζε από τους πόνους, μην καυτηριάζοντας απλώς τις ίριδες αλλά εξορύσσοντας ολόκληρα τα μάτια… Όταν οι προδότες είδαν ότι το δράμα του προδομένου Αυτοκράτορα είχε ξεσηκώσει την κατακραυγή λαού και στρατού, τον φυλάκισαν σε ένα μοναστήρι στη νήσο Πρώτη της Προποντίδας για να μην ηρωοποιηθεί[21]. Και κει κοιμήθηκε, στις 4 Αυγούστου του 1072, από φρικτούς πόνους, που προκλήθηκαν από τη μόλυνση των πληγών, συνέπεια του άτσαλου τρόπου τύφλωσής του.

Ο θάνατός του έδωσε την αφορμή στους Τούρκους να αθετήσουν τη συνθήκη ειρήνης και να συνεχίσουν τις επιδρομές τους στη Μικρά Ασία.

Σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής του αφιερώνω το κάτωθι ποίημα:

 

Ρωμανός Δ’ Διογένης

Χαίρε Ρωμανέ Διογένη, βλαστέ της Καππαδοκίας.

Χαίρε στρατιωτικέ, αυτοκράτωρ της Ρωμανίας.

Χαίρε γενναίε κι ανδρείε μαχητή της Μικρασίας.

Χαίρε στρατηλάτη, θύμα της προδοσίας.

***

Ήταν καιρός που αυξάνονταν οι τουρκικές επιθέσεις.

θέλησες τέλος σ’ αυτές, Ρωμανέ, να τις θέσεις.

Βάλθηκες ξανά το στρατό να συγκροτήσεις.

τις πολλές του αδυναμίες πια να καλύψεις. 

***

Λάθος διέπραξες τους ραδιούργους[22] που ‘χες αφήσει

τούτοι αδιαφορούσαν για της Ρωμανίας τη κρίση.

 Με συκοφαντίες και ραδιουργίες σ’ υπονομεύαν

-Αχ! “Σφετεριστή” μεταξύ τους κρυφά τους σε λέγαν- 

***

Πήρες απόφαση εναντίον των Τούρκων να εκστρατεύσεις,

τη Ρωμανία απ’ τις επιδρομές τους να προστατεύσεις.

Τι κι αν ο στρατός βρισκόταν σε μεγάλη αδυναμία,

 μάχες πολλές μ’ εκείνους έδωσες με ανδρεία.

***

Δόθηκε στο Μαντζικέρτ[23] η μάχη για τη Ρωμανία,

όμως κι αν είχες νικήσει, μεγάλη έπαθες πανωλεθρία.

Ο Ψελλός και τα μίσθαρνα όργανά του[24] σε προδώσαν,

έτσι τη νίκη στους Σελτζούκους Τούρκους .

***

Χαίρε Ρωμανέ Διογένη, βλαστέ της Καππαδοκίας.

Χαίρε στρατιωτικέ, αυτοκράτωρ της Ρωμανίας.

Χαίρε γενναίε κι ανδρείε μαχητή της Μικρασίας.

Χαίρε στρατηλάτη, θύμα της προδοσίας.

***

Οι νικητές οι Σελτζούκοι σ’ αιχμαλωτίσαν.

Όμως με σεβασμό μονάχα, σου φερθήκαν, 

τις επιδρομές τους θα παύσουν υποσχεθήκαν, 

κ’ ύστερα, λεύτερο πια να γυρίσεις σ’ αφήσαν.

***

Αν και συ ζούσες, οι προδότες αχ! σ’ εκθρονίσαν,

έναν αυτοκράτορα, του χεριού τους, ανακηρύξαν,

την αυτοκράτειρα σε μοναστήρι κλείσαν. 

Έπραξαν έτσι ό,τι δολερό για σε θελήσαν.

***

Όταν τους προδότες αποφάσισες να τιμωρήσεις,

και της Ρωμανίας το θρόνο να ανακτήσεις,

βρήκαν εκείνοι αφορμή να σε καταδιώξουν

έχοντας στόχο εσέ τελειωτικά να εξοντώσουν.

***

Πέτυχαν να σε πιάσουνε, να σ’ εξευτελίσουν,

μην επιθυμώντας τις υποσχέσεις να τηρήσουν,

δίχως αιδώ και ηθική, το φως σου να σβήσουν,

και στη νήσο Πρώτη να σ’ εξορίσουν.

***

Χαίρε Ρωμανέ Διογένη, βλαστέ της Καππαδοκίας.

Χαίρε στρατιωτικέ, αυτοκράτωρ της Ρωμανίας.

Χαίρε γενναίε κι ανδρείε μαχητή της Μικρασίας.

Χαίρε στρατηλάτη, θύμα της προδοσίας.

***

Άφησες κει, Ρωμανέ, την ύστατη πνοή σου,

και τη πολυτάραχη μα και φιλοπάτριδα ζωή σου.

Η Ρωμανία βυθίστηκε σε κρίση πάλι,

 διότι βρέθηκε δίχως εθνάρχη! 

 

Ευαγγελία Λάππα

17 ετών

22 Ιουνίου 2022

 

H μορφή του Μιχαήλ Ψελλού, του προδότη φιλοσόφου, πολιτικού και πανεπιστήμονα, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παραδείγματα, προς αποφυγήν. Ο Ψελλός ήταν η προσωποποίηση, της αυλικής- κομματικής ραδιουργίας, εκ μέρους της πολιτικής αριστοκρατίας. Διαχρονικά ο Μιχαήλ Ψελλός αποτελούσε και αποτελεί το μεγαλύτερο πρότυπο, όλων των πολιτικών με ξενόφερτο ή και αντεθνικό για την Ελλάδα φρόνημα, που εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων δυνάμεων, και που κυβέρνησαν και κυβερνούν το υπό κηδεμονία Ελληνικό Έθνος, σε διάφορες εποχές, μέχρι και σήμερα.

Οι Ήρωες της Ελλάδα μας, την λευτέρωναν, την ανακτούσαν και κάποιοι δωσίλογοι πολιτικοί την πρόδιδαν και την πουλούσαν…

 

Πηγές:

1. Κώστα Δ. Κυριαζή, Ρωμανός ο Δ’ Διογένης, βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Δ. Κολλάρου & Σίας Α.Ε.
2. https://www.istorikathemata.com/2012/08/battle-of-matzikert.html | Κωνσταντίνος Λινάρδος | Η ήττα του Αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη στο Μάντζικερτ και η αρχή της κατάκτησης της Μικράς Ασίας από τους Σελτζούκους Τούρκους (26 Αυγούστου 1071 μ. Χ.).
3. https://vizantinaistorika.blogspot.com/2016/08/1071.html | Άγγελος Ν. Δαλασσηνός | ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ 1071: ΕΠΟΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ.
4. https://enromiosini.gr/arthrografia/ρωμανοσ-δ΄-διογενησ-μαντζικέρτ-μία-πρ/ | Ἰωάννης Μιχαλόπουλος, φιλόλογος, Μ.Α. Βυζαντινής Ἱστορίας Α.Π.Θ. | Ρωμανὸς Δ΄ Διογένης Μαντζικέρτ: Μιὰ προσπάθεια διάσωσης τής Αὐτοκρατορίας.
5. Φωτίου Χρ. Σταυρίδη, Βυζάντιο, τα χίλια χρόνια που θέλουν να ξεχάσουμε, Εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2016.
6. Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Αυτοκρατορικός Ελληνισμός, 324 – 1081 π. Χ., πρώιμη & μέση βυζαντινή περίοδος: από τον Μέγα Κωνσταντίνο έως την άνοδο των Κομνηνών, Εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2022.
7. Μιχαήλ Ατταλειάτη, Ιστορία, Σειρά: Κείμενα Βυζαντινής Ιστοριογραφίας, αρ. 8, Εκδόσεις Κανάκη, Αθήνα 1997.

 

_______________________

1. Ο Κωνσταντίνος Διογένης το 1028 εκείνος είχε νικήσει τους Πετσενέγους οι οποίοι είχαν διαβεί τα Παρίστρια Θέματα, λεηλατώντας τα βόρεια εδάφη της Αυτοκρατορίας και είχε διακριθεί σε μάχες κατά των Βουλγάρων και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ είχε συγχαρεί για τις ανδραγαθείες του. Όμως το 1031 ο ευνούχος Ορέστης, αρχιθαλαμηπόλος και κόλακας του αυτοκράτορα Ρωμανού Γ’ του Αργυρού, κατηγόρησε τον Κωνσταντίνο Διογένη και άλλοι τέσσερις συμπολεμιστές του Βασίλειου Β’ σχεδίαζαν κίνημα εναντίον του θρόνου. Οι συνωμότες συνελήφθησαν, μαστιγώθηκαν, διαπομπεύθηκαν στη Μέση λεωφόρο της Κωνσταντινούπολης και έπειτα φυλακίσθηκαν. Ο Κωνσταντίνος Διογένης υποχρεώθηκε να γίνει μοναχός στην Μονή Στουδίου αλλά δεν γλίτωσε από τη κακία των ανακτόρων και κατηγορήθηκε πάλι σαν συνωμότης. Μόλις το έμαθε, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπήρχε λυτρωμός, αυτοκτόνησε πηδώντας από τα βράχια του μοναστηριού.
2. Ο Αυτοκράτορας Ρωμανός Γ’ ο Αργυρός προερχόταν από τον επιφανή οίκο των Αργυρών, που καταγόταν από την Ιεράπολη της Φρυγίας. Είχε νυμφευτεί τη κόρη του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Η’, Ζωή. (Πηγή: Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Αυτοκρατορικός Ελληνισμός, 324 – 1081 π. Χ., πρώιμη & μέση βυζαντινή περίοδος: από τον Μέγα Κωνσταντίνο έως την άνοδο των Κομνηνών, Εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2022.)
3. Η Σόφια ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π. Χ. από το Ελληνικό φύλο των Σερδών με το όνομα Σερδική ή Σαρδική. Είναι η σημερινή πρωτεύουσα της Βουλγαρίας. (Πηγή: https://el.wikipedia.org/w/Σόφια | Σόφια)
4. Οι Πετσενέγοι ή Πετσενέγκοι ή Πατζινάκοι ή Πατζινακίτες ή –πολύ συχνά, αλλά λανθασμένα– Σκύθες ήταν νομαδικός λαός τουρκικής καταγωγής της κεντρικής Ασίας που από τον 9ο αιώνα είχαν μεταναστεύσει δυτικότερα και εγκαταστάθηκαν βόρεια από τον Δούναβη απ’ όπου έκαναν επιθέσεις εναντίον άλλων λαών, κυρίως κατά των Ρως. Πιστεύεται ότι ήταν μια από τις 24 φυλές που αποτελούσαν τη συνομοσπονδία των Ογούζων Τούρκων (ή Ούζων), η κοιτίδα των οποίων ήταν οι στέπες γύρω από τη λίμνη Αράλη. Άλλες γνωστές φυλές αυτής της ομάδας ήταν οι Σελτζούκοι και οι Κουμάνοι. Οι Πετσενέγκοι ήταν δηλαδή Τουρκομάνοι. (Παρεμπιπτόντως το όνομά τους έχει την ίδια ρίζα με τον «μπατζανάκη».) (Πηγή: https://byzantium.gr/battlegr.php?byzbat=c11_11c).
5. Το αξίωμα δεν είχε σχέση με βεστιάριον ή γκαρνταρόμπα. Αναφέρεται για πρώτη φορά στο Τακτικόν του Εσκοριάλ. Πρέπει να δημιουργήθηκε περί τα μέσα του 10ου αιώνα. Ετυμολογικά ίσως προέρχεται από τον Πρωτοβεστιάριο (αυτός είχε σχέση με ιματισμό), μια θέση που κατά καιρούς είχε μεγάλη ισχύ. 

Στην αρχή Βεστάρχες μπορούσαν να γίνουν μόνο ευνούχοι, αλλά τον 11ο αιώνα ο τίτλος διευρύνεται και απονέμεται σε ανώτατους αυλικούς, δικαστές, στρατηγούς και διοικητές επαρχιών. Καταργήθηκε στα τέλη του 12ου αιώνα. (Πηγή: https://byzantium.gr/axiombyz11.php)

6. Λέγεται ότι μαζί της απέκτησε δύο γιούς, τον Λέοντα και Νικηφόρο, τους οποίους έκανε συμβασιλείς όπως ήταν και οι γιοί της Ευδοκίας, Μιχαήλ και Κωνστάντιος (ο τρίτος, ο Ανδρόνικος, έγινε συμβασιλέας με εντολή του Ρωμανού) (Πηγή: Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Αυτοκρατορικός Ελληνισμός, 324 – 1081 π. Χ., πρώιμη & μέση βυζαντινή περίοδος: από τον Μέγα Κωνσταντίνο έως την άνοδο των Κομνηνών, Εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2022.)
7. Αδελφός του αποθανόντος αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Δούκα. Ο Ιωάννης Δούκας άσκησε την εξουσία πίσω από τον θρόνο του ανεψιού του, και γιού της Ευδοκίας, Μιχαήλ Ζ΄. Κάποια στιγμή όμως, ελλείψει άλλων στρατηγών, στάλθηκε να πολεμήσει τους Τούρκους. Ηττήθηκε στη μάχη, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε. Μόλις επέστρεψε εκάρη μοναχός και διατήρησε την παρασκηνιακή εξουσία ακόμη και με την νέα του ιδιότητα, μέχρι το τέλος της βασιλείας του ανεψιού του. (Πηγή: https://vizantinaistorika.blogspot.com/2016/08/1071.html | Άγγελος Ν. Δαλασσηνός | ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ 1071: ΕΠΟΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ.)

Ο Μιχαήλ Ψελλός γεννήθηκε ως Κωνσταντίνος το έτος 1018, κοντά στην Βασιλεύουσα από οικογένεια, μεσαίας κοινωνικής τάξεως, με καταγωγή από τη Νικομήδεια. Στα 16 του χρόνια εστάλη στην Κωνσταντινούπολη για να μαθητεύσει κοντά σε έναν θεματικό κριτή (δικαστή) που περιόδευε τις ευρωπαϊκές επαρχίες. Διδάχθηκε ρητορική και φιλοσοφία από τον Ιωάννη Μαυρόποδα, ενώ ήρθε σε επαφή με τον μετέπειτα πατριάρχη και διαπρεπή νομοδιδάσκαλο Ιωάννη Ξιφλίνο. Η επαγγελματική του σταδιοδρομία παραμένει προσανατολισμένη στα δικαστικά, αφού μεταξύ 1038 και 1041 θα δράσει ως θεματικός κριτής στην Μικρά Ασία. Στην προσωπική του ζωή, μαθαίνουμε πως παντρεύτηκε και απέκτησε μία κόρη, η οποία όμως πέθανε σε ηλικία μόλις 8 ετών. Θα γίνει βασιλικός υπογραμματεύς του Μιχαήλ Δ’ του Παφλαγόνος (1034-1041), δευτέρου συζύγου της αυγούστας Ζωής της Πορφυρογέννητης, καθώς και του διαδόχου και ανεψιού του Μιχαήλ Ε’ Καλαφάτη (1041-1042). Όταν αμέσως μετά η Ζωή νυμφεύθηκε και ανέβασε στον θρόνο τον Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο (1042-1055), ο Ψελλός έγινε έμπιστος του. Ο αυτοκράτορας θα του χαρίσει γαίες στη Βιθυνία και θα του απονείμει διαδοχικά μεγάλα αξιώματα τόσο στην αυλή όσο και στην σύγκλητο. Θέλοντας να εκτονώσει την αντιπαλότητα στην οποία είχαν εν τω μεταξύ έλθει ο Ξιφλίνος και ο Ψελλός, διόρισε τον πρώτο «νομοφύλακα», επικεφαλής της νομικής σχολής, ενώ τον δεύτερο «ύπατο των φιλοσόφων» . Προς τα τέλη της βασιλείας του Μονομάχου ο κύκλος του θα εκτοπιστεί από τα ανάκτορα και θα αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο. Ο Κωνσταντίνος Ψελλός, με αφορμή το θάνατο της μητέρας του θα γίνει μοναχός με το όνομα Μιχαήλ. Με τον θάνατο του Μονομάχου το 1055 η αδελφή της Ζωής (που είχε εκδημήσει ήδη από το 1050), Θεοδώρα Πορφυρογέννητη, άφησε το μοναστήρι όπου ως τότε διαβιούσε, ανήλθε στο θρόνο για ένα σύντομο διάστημα μονοκρατορίας και ανακάλεσε τον Μιχαήλ Ψελλό από την μονή του στον βιθυνικό Όλυμπο για να στελεχώσει την αυλή της. Ένα χρόνο μετά η Θεοδώρα ανατράπηκε από τον Μιχαήλ ΣΤ’ Στρατιωτικό, ενώ τον μεθεπόμενο ο Ισαάκιος Α’ Κομνηνός κατέλαβε το θρόνο, με στρατιωτικό κίνημα, όπου συμμετείχε και ο Ψελλός, ο οποίος ισχυρίζεται ότι χάρη σ’ αυτόν αποφεύχθηκε η αιματοχυσία. Κατά την βασιλεία του ο Ισαάκιος Κομνηνός ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο και θέλησε να τον εκτοπίσει από τη θέση του. Ο Ψελλός ανέλαβε να γράψει το πλαστό κατηγορητήριο του πατριάρχου, στο οποίο του απέδιδε συνωμοσία για τον φόνο του αυτοκράτορος και ανήθικη συμπεριφορά. Σε ανταμοιβή για την συνέργεια του, ο Ισαάκιος θα χρίσει τον Ψελλό ως πρόεδρο της συγκλήτου, παρά τις διαμαρτυρίες του σώματος για το πως είναι δυνατόν ένας μοναχός να φέρει αξιώματα. Το 1059 όταν ο αυτοκράτορας ασθένησε σοβαρά, ο Ψελλός, όντας ραδιούργος, έπεισε τον Ισαάκιο να παραιτηθεί και να καρεί μοναχός, με αποτέλεσμα την πορφύρα να ενδυθεί ο Κωνσταντίνος Ι’ Δούκας. Το 1067 ο Κωνσταντίνος Δούκας απεβίωσε, αφήνοντας στο θρόνο την χήρα του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα και τον ανήλικο υιό τους Μιχαήλ. Ο Ψελλός έγινε ως σύμβουλος της αυγούστας, από όπου έτρεφε μίσος εναντίον του νέου συζύγου της Ρωμανού Δ’ Διογένη και εξαιτίας αυτού έγινε αίτιος της ήττας στο Μαντζικέρτ, η οποία καθόρισε και τη τύχη ολόκληρης της Ρωμανίας. Ο Ψελλός στη συνέχει θα διατελέσει σύμβουλος του Μιχαήλ Ζ’ Δούκα, του γνωστού ως Παραπινάκη (άδειο πιάτο) για την καταστροφική οικονομική του πολιτική. Ο τελευταίος τον έστειλε πίσω στο μοναστήρι, όπου και πέθανε ξεχασμένος και άσημος. (Πηγή: https://cognoscoteam.gr/μιχαήλ-ψελλός-η-ζωή-και-το-έργο-ενός-αμ/ | Μιχαήλ Ψελλός: Η ζωή και το έργο ενός αμφιλεγομένου Βυζαντινού πολιτικού και λογίου)

9. Κάτι τέτοιο μόνο κάποιοι εθνικοί ολετήρες θα μπορούσαν να εκτοξεύσουν προς μια τέτοια μεγάλη προσωπικότητα. Βεβαίως δεν τόλμησαν να τον πουν έτσι έμπροσθέν του.
10. Σελτζούκοι Τούρκοι ή Σελτζουκίδες ή Τούρκοι του Ικονίου: Το πρώτο τουρκικό φύλο που ξεκινώντας από τις πεδιάδες του Τουρκεστάν διέσχισε την Περσία και έφτασε μέχρι τα παράλια του Αιγαίου και του Ελλησπόντου, όπου ίδρυσε ένα ισχυρό κράτος με κέντρο το Ικόνιο (11ος αιώνας). Μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αιώνα το κράτος γνώρισε αξιοσημείωτη ευημερία. Μετά την ήττα από τους Μογγόλους το 1243 το κράτος των Σελτζουκιδών βρισκόταν σε αναταραχή ως τις αρχές του 14ου αιώνα, όταν διαλύθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. (Πηγή: http://www.ime.gr/chronos/10/gr/glosari/12gl.html | Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού)
11. Ο Αλπ Αρσλάν ήταν αρχηγός των Σελτζούκων Τούρκων. Πέθανε το 1072, λίγους μήνες μετά τον Ρωμανό, από τραύμα που του προκάλεσε ένας αιχμάλωτός του. Διάδοχος του έγινε ο υιός του Μαλήκ Σαχ (1072-1092) που υιοθέτησε την πολιτική του πατέρα του. (Πηγές: https://vizantinaistorika.blogspot.com/2016/08/1071.html | Άγγελος Ν. Δαλασσηνός | ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ 1071: ΕΠΟΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ.)
12. Ο Ιωσήφ Ταρχανειώτης ή Τραχωνειάτη ήταν αξιωματούχος της Ρωμανίας, στρατηγός, πρόεδρος, και Δούξ Αντιόχειας το 1072-1073 ή 74. (Πηγή: Jean-Claude Cheyne, Studies in Byzantine Sigillography, Τόμος 10)
13. Μεγαλύτερος γιός του Ιωάννη Δούκα. Η κόρη του η Ειρήνη παντρεύτηκε αργότερα τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ Κομνηνό. (Πηγές: https://vizantinaistorika.blogspot.com/2016/08/1071.html | Άγγελος Ν. Δαλασσηνός | ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ 1071: ΕΠΟΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ και Μιχαήλ Ατταλειάτη, Ιστορία, Σειρά: Κείμενα Βυζαντινής Ιστοριογραφίας, αρ. 8, Εκδόσεις Κανάκη, Αθήνα 1997)
14. Χαρακτηριστικό των προδοτών η ανανδρία. Αυτή η άκρως εθνοκτόνα «συνταγή» θα εφαρμοστεί και πολύ αργότερα και από σύγχρονους «διακεκριμένους» – «διάσημους» πολιτικούς.
15. Να καταδιώξουν έναν εθνάρχη με τέτοιο τρόπο τους ήταν εύκολο αλλά να προστατεύσουν τη Μικρά Ασία από τις επιδρομές των Τούρκων, αδιάφορο. Γιατί να μη τους μιμηθούν σ’ αυτό άραγε οι σύγχρονοι ολετήρες και εφιάλτες;
16. Ο Θεόδωρος Αλυάτης καταγόταν από φημισμένη πολιτική γενιά, ήταν διοικητής της Καππαδοκίας και ικανός στρατιωτικός σε πολλές εκστρατείες. (Πηγή: Μιχαήλ Ατταλειάτη, Ιστορία, Σειρά: Κείμενα Βυζαντινής Ιστοριογραφίας, αρ. 8, Εκδόσεις Κανάκη, Αθήνα 1997)
17. Αρμένιος Στρατηγός, που είχε διοριστεί δούκας της Αντιοχείας από το Ρωμανό το Διογένη (Πηγή: Μιχαήλ Ατταλειάτη, Ιστορία, Σειρά: Κείμενα Βυζαντινής Ιστοριογραφίας, αρ. 8, Εκδόσεις Κανάκη, Αθήνα 1997)
18. Μάλιστα τον Θεόδωρο Αλυάτη τον τύφλωσαν, χρησιμοποιώντας σίδερα που στήριζαν τις σκηνές. (Πηγή: Μιχαήλ Ατταλειάτη, Ιστορία, Σειρά: Κείμενα Βυζαντινής Ιστοριογραφίας, αρ. 8, Εκδόσεις Κανάκη, Αθήνα 1997).
19. Πόλη της Φρυγίας, που άνηκε στο θέμα του Οψικίου. Υπήρχε εκεί ένα φρούριο, μέσα στο οποίο τυφλώθηκε ο Διογένης. (Πηγή: Μιχαήλ Ατταλειάτη, Ιστορία, Σειρά: Κείμενα Βυζαντινής Ιστοριογραφίας, αρ. 8, Εκδόσεις Κανάκη, Αθήνα 1997)
20. Κι όμως ο αληθινός λόγος ήταν ότι ήθελε να εκδικηθεί τον… «σφετεριστή», που αν έφτανε στη Κωνσταντινούπολη, θα τον είχε πετάξει κακήν κακώς έξω από τα ανάκτορα. Απλώς δεν ήθελε να το παραδεχτεί γιατί αλλιώς θα έχανε… την ύποληψή του! Θα τον μιμηθούν σ’ αυτό αργότερα και άλλοι εθνικοί εφιάλτες της σύγχρονης εποχής…
21. Για να τους μιμηθούν και άλλοι ολετήρες και εφιάλτες αιώνες μετά… 
22. πχ. Μιχαήλ Ψελλό, Ιωάννη Δούκα κλπ.
23. Σήμερα αυτή η περιοχή ανήκει στην Αρμενία, δίπλα στη λίμνη Βαν.

24. π.χ. Ιωσήφ Ταρχανειώτης, Ανδρόνικος Δούκας κλπ.

Πηγη

Διαβάστε επίσης :